Homilie Zondag Sexagesima

HOMILIE ZONDAG SEXAGESIMA

 

Kan. F. de Martin, Instituut Christus Koning

 

Brugge, 24 februari 2019

Beminde gelovigen,

Hoe vaak komen we niet in de biechtstoel zeggen: "Ik probeerde tegen de verleiding te vechten, maar ik gaf er toch aan toe"? En hoe vaak kenden we al van tevoren het antwoord: "Het kan moeilijk anders, als we op onze eigen krachten rekenen".

Als we echter goed zoeken, kunnen we ook zeggen: "Ik weet echt niet hoe ik het kon volhouden. Ik was uitgeput, ik was klaar om de handdoek in de ring te gooien, en toch zei ik een klein gebed en hield ik stand. Ik deed wat ik moest doen, zonder echt te weten hoe."

Hier zien we het grote verschil tussen dingen verwezenlijken op eigen kracht - of God het in onze plaats laten doen. Als we ons prima voelen, klaar om alles te geven om te kunnen slagen in het leven, doen God en de heiligen in de hemel vooral niets. Ze wachten en kijken naar het spektakel dat zo vaak herhaald wordt. In onze hoogmoed proberen we een sprong van 10 meter te maken. Maar we blijven met onze voeten aan een losliggende kabel haperen. Het is belachelijk, maar het brengt hen niet aan het lachen. Ze zien ons liever wanneer we helemaal niet in goede vorm zijn, wanneer we in nood verkeren, wanneer we zwak zijn. Omdat we dan minder hard, minder rigide, minder hoogmoedig, minder zelfverzekerd zijn. We hebben gezien wat het ‘ego’ doet, en al geven we het niet graag toe, het is niet roemvol. En op dat moment zijn we klaar om de hulp van de hemel te ontvangen. Voordien waren we zoals harde was, die bij de eerste tegenstand breekt. Nu zijn we zoals zachte was, waarmee God kan werken en waarop Hij zijn stempel kan drukken.

In het epistel zien we het duidelijk genoeg. De heilige Paulus lijdt, en hij lijdt behoorlijk hard. Een ziekte verhindert hem om te slapen en zelfs om helder te denken. Hij kan niet meer en Paulus vraagt God om zijn pijn weg te nemen. En toch antwoordt God: "Mijn genade is voldoende voor u, want het is in de zwakte dat mijn kracht zich toont".

Als we kijken naar de cultuur in het algemeen, hetzij de literatuur of de muziek, waren de auteurs of componisten altijd meer geïnspireerd toen ze leden dan wanneer ze gezond waren. Onze gebeden zijn altijd ferventer en nederiger wanneer we in nood verkeren. We zijn veel meedogender als we net gevallen zijn. En de goede God wacht op deze momenten om ons genaden te schenken. "Onze zwakheid," zegt St. Franciscus van Sales, "is de troon van de barmhartigheid van God." Zijn genade is genoeg voor ons. En net wanneer we lijden, kunnen we de meeste hoop hebben om onze vijanden te verslaan. Dan zien we de waarheid van die andere uitspraak van de heilige Paulus: "Ik kan alles in Hem die mij kracht geeft". Dus ja, de dagen waarop de kinderen niet in de hand zijn te houden, de dagen waarop we niet slaagden voor een examen hoewel we goed gestudeerd hadden, de dag dat we een onrechtvaardig en onaangenaam verwijt incasseren van mensen van wie we het meeste houden, dit zijn de dagen waarop we onze vijanden kunnen bekeren, ons land kunnen sparen voor de toorn van God of het Vagevuur kunnen leegmaken.

Meer nog, wanneer op een dag niets verloopt zoals wij het willen en dat we op zijn van de zenuwen, dat is het moment om tegen de goede God te zeggen: "Goed, ik geef niet op, maar Gij bekeert of geneest voor mij deze persoon”. Er komen ongelofelijke genaden uit dergelijke momenten.

Laten we naar enkele voorbeelden kijken om dit beter te begrijpen. Sint Franciscus Xaverius interesseerde zich niet in het geestelijk leven toen hij een soldaat was. Maar tijdens zijn lange ziekte heeft hij alles begrepen; omdat hij zich zwak en afhankelijk voelde. Sint Benedictus was in staat om een ​​religieuze orde te stichten die het christendom en de beschaving zou redden, juist omdat er rondom hem alleen maar vernietiging en verlatenheid was. Op dezelfde manier verschijnt de Heilige Maagd niet aan de paus of de machtigen, nee, ze verschijnt altijd aan kleine kinderen of aan een arme Indiaan. Op dezelfde manier koos God als eerste paus geen geleerde en krachtige man, maar een grote kolerieke kerel, nogal gefrustreerd, die al moeite had om zichzelf te beheersen. Maar het is net toen we Sint Petrus de Kerk zagen leiden, dat we niet meer twijfelden dat de hand van God dààr was. Dit kon alleen maar van God komen, want als het van de man in kwestie afhing … wel, hij zou het zelf opgegeven hebben.

Uiteindelijk is alleen God ons toevluchtsoord. We moeten stoppen met onszelf te zien als de belangrijkste persoon in ons leven. Nee, de belangrijkste persoon in ons leven is God, en zolang we dit niet willen erkennen, gaan we van mislukking tot mislukking tot het moment dat we, volledig vermorzeld door het leven en door de genade van God, nog slechts met een zachte stem kunnen smeken: "Genade, Heer, ik heb U nodig." Zoals Sint Paulus die Hij van zijn paard moest laten vallen en blind maken om hem te doen begrijpen.

Een psalm zegt ons: "Dwaas is de man die zijn vertrouwen stelt in zijn rijkdommen en niet in God".

Wat ons betreft, is alleen God ons toevluchtsoord. Maria moet ons de weg naar Hem wijzen. Laten we in de droefheid naar deze vreugde kijken die onze Moeder in de Hemel is, deze morgenster die ons naar haar Zoon leidt. En wanneer we de keuze hebben gemaakt om, met opzet, zwak te worden, om ons als kleintjes aan de hand van Jezus Christus en zijn Moeder te laten houden, dan zijn we rotsen van heiligheid.