Naar aanleiding van de discussie tussen Louis Tobback en Pater Versteylen rond het begrafenisreglement in Leuven en begrafenisrituelen in het algemeen, schreef een van onze leden volgende lezersbrief:
Ontwijding
Met grote interesse las ik het artikel over de kerkhofperikelen in Leuven. Ik kan veel begrip opbrengen voor de aanmerkingen die pater Versteylen geeft op de huidige toestanden die gebeuren bij begrafenissen in de Vlaamse kerken. Maar sta mij toe om hier enkele kanttekeningen bij te maken.
In de zestiger jaren vond er in de Katholieke Kerk een concilie plaats dat terecht een nieuwe wind door de Kerk wilde laten waaien. De concilievaders zelf voelden dat deze wind voor velen geen tochtje mocht zijn. Daarom schreven ze in de concilieteksten dat niemand, uitgezonderd de Paus en de bisschoppen, op eigen gelegenheid in de liturgie iets mag toevoegen, weglaten of veranderen (Wie dit wil nakijken, vindt dit in de Constitutie over de Heilige Liturgie - 22.) Het tochtje werd echter een ware windhoos...
Blijkbaar krioelt het sinds die tijd van pausen en bisschoppen in Vlaanderen. We hebben hier de gewoonte gekregen om op eigen houtje zoveel mogelijk van de kerkelijke traditie opzij te schuiven. Pater Versteylens collega-jezuïet pater Van Isacker verwoordde het perfect in zijn boekje "Ontwijding" uit 1989:" In een halve generatie tijd zijn de priesters erin geslaagd, de mensen het knielen af te leren. De bidstoelen verdwenen. (...) De kerk is een vergaderzaal waar de les van elke eredienst verleerd is (...) In een halve generatie tijd werd de liturgische zang geruild voor "socio-cultureel" jargon. Het heeft de gelovigen van iets kostbaars beroofd." Wat verderop in het boekje schrijft de oude man heel treffend: " Veeleer lijkt de afbraak te zijn ingegeven door de drang om het gemakkelijker, populairder te doen, in overeenstemming met de heersende afkeer voor leefregels."
Vandaag hebben we een hele generatie die nauwelijks of niet meer vertrouwd is met de tradities van het rooms-katholieke geloof. Ze worden opgevoed met rituelen waarin de gelovige vrij is te doen en te laten wat hij of zij wil. Een streepje rockmuziek tijdens de communie in een trouwmis? Geen probleem. Wat Céline Dion bij het binnenrollen van het de kist? Moet kunnen. En liefst zo weinig mogelijk God of Jezus vermelden. Net daar zit het grote probleem. Een hoop mensen weet niet meer welke handelingen je moet stellen in de grote rituelen van de Kerk. Vele priesters durven zelfs niet meer in te gaan tegen allerlei absurde voorstellen die indruisen tegen het geloof uit schrik om mensen voor het hoofd te stoten. Het zou me dan ook niet verbazen dat een groot aantal begrafenisondernemers de oude gebruiken en hun betekenis (zoals het dragen van het lichaam of strooien van zand op de kist) gewoon niet meer kennen. De botte reactie van dhr. Tobback is dus niet verwonderlijk, omdat die past in een algemene tijdsgeest.
Pater Versteylen schuift het verdwijnen van de eerbied in begrafenissen voor 100 % in de schoenen van Amerikaanse bedrijven, terwijl de man ook eens de hand in eigen boezem zou mogen slaan (alweer een verdwenen gebruik...) Hij stapte immers zelf mee in de nieuwe wervelwind en brak, net als velen, de eigen rituele fundamenten van de Kerk, en zo die van onze cultuur, af. Het probleem zit dus dieper dan pure commerciële belangen. Het is het probleem van de algemene ontwijding van het katholieke geloof in Vlaanderen. En ik vrees dat pater Versteylen en vele confraters met hem, vandaag oogst wat hij mee heeft gezaaid...
H. Depaepe
Ontwijding
Met grote interesse las ik het artikel over de kerkhofperikelen in Leuven. Ik kan veel begrip opbrengen voor de aanmerkingen die pater Versteylen geeft op de huidige toestanden die gebeuren bij begrafenissen in de Vlaamse kerken. Maar sta mij toe om hier enkele kanttekeningen bij te maken.
In de zestiger jaren vond er in de Katholieke Kerk een concilie plaats dat terecht een nieuwe wind door de Kerk wilde laten waaien. De concilievaders zelf voelden dat deze wind voor velen geen tochtje mocht zijn. Daarom schreven ze in de concilieteksten dat niemand, uitgezonderd de Paus en de bisschoppen, op eigen gelegenheid in de liturgie iets mag toevoegen, weglaten of veranderen (Wie dit wil nakijken, vindt dit in de Constitutie over de Heilige Liturgie - 22.) Het tochtje werd echter een ware windhoos...
Blijkbaar krioelt het sinds die tijd van pausen en bisschoppen in Vlaanderen. We hebben hier de gewoonte gekregen om op eigen houtje zoveel mogelijk van de kerkelijke traditie opzij te schuiven. Pater Versteylens collega-jezuïet pater Van Isacker verwoordde het perfect in zijn boekje "Ontwijding" uit 1989:" In een halve generatie tijd zijn de priesters erin geslaagd, de mensen het knielen af te leren. De bidstoelen verdwenen. (...) De kerk is een vergaderzaal waar de les van elke eredienst verleerd is (...) In een halve generatie tijd werd de liturgische zang geruild voor "socio-cultureel" jargon. Het heeft de gelovigen van iets kostbaars beroofd." Wat verderop in het boekje schrijft de oude man heel treffend: " Veeleer lijkt de afbraak te zijn ingegeven door de drang om het gemakkelijker, populairder te doen, in overeenstemming met de heersende afkeer voor leefregels."
Vandaag hebben we een hele generatie die nauwelijks of niet meer vertrouwd is met de tradities van het rooms-katholieke geloof. Ze worden opgevoed met rituelen waarin de gelovige vrij is te doen en te laten wat hij of zij wil. Een streepje rockmuziek tijdens de communie in een trouwmis? Geen probleem. Wat Céline Dion bij het binnenrollen van het de kist? Moet kunnen. En liefst zo weinig mogelijk God of Jezus vermelden. Net daar zit het grote probleem. Een hoop mensen weet niet meer welke handelingen je moet stellen in de grote rituelen van de Kerk. Vele priesters durven zelfs niet meer in te gaan tegen allerlei absurde voorstellen die indruisen tegen het geloof uit schrik om mensen voor het hoofd te stoten. Het zou me dan ook niet verbazen dat een groot aantal begrafenisondernemers de oude gebruiken en hun betekenis (zoals het dragen van het lichaam of strooien van zand op de kist) gewoon niet meer kennen. De botte reactie van dhr. Tobback is dus niet verwonderlijk, omdat die past in een algemene tijdsgeest.
Pater Versteylen schuift het verdwijnen van de eerbied in begrafenissen voor 100 % in de schoenen van Amerikaanse bedrijven, terwijl de man ook eens de hand in eigen boezem zou mogen slaan (alweer een verdwenen gebruik...) Hij stapte immers zelf mee in de nieuwe wervelwind en brak, net als velen, de eigen rituele fundamenten van de Kerk, en zo die van onze cultuur, af. Het probleem zit dus dieper dan pure commerciële belangen. Het is het probleem van de algemene ontwijding van het katholieke geloof in Vlaanderen. En ik vrees dat pater Versteylen en vele confraters met hem, vandaag oogst wat hij mee heeft gezaaid...
H. Depaepe
Reacties
Een reactie posten